دستم که به قلم میرود،خود مینویسد/آنکه منتظرش هستیم از راه میرسد

وقتی رسد همه از شادی به آسمان میرسند/آن وقت هست که همه به وعده ی خدا میرسند

وعده ای که فرمود حجت من آشکار میشود/عدل و عدالت در همه جا برپا میشود

غنی  و فقیر خود را یکسان میبینند/من را ناظر و شاهد اعمال خویش میبینند

حجتم را ظاهر میکنم/بر همه مشکلات فاتح میکنم

امتش را عزت می دهم/شور و منزلتش را دو چندان می دهم

شیعه را سرور میکنم/مهدی را تاج سر میکنم

آری این وعده ی خداست/همه اش از لطف و کرم خداست

دلمان هزار راه بی راه رود/اما دریغ که یکی به صراط رود

در زمانه ای که بوی ریا مشک میشود/معلوم است که دشمن هم دوست میشود

همه اش تقصیر خودمان است/چونکه طراوت عشق بی تو بیابان است

عشق این دنیا بماند برای خودش/همه سرگرمی و لذتهایش بماند برای خودش

اسباب دنیا به چه کارم آید/وقتی که بوی ظهورش در چشم بسته آید

چشم سیرتی که بسته شده ز گناه/نظر کن و ز گناهان ما تو بکاه

عجب شعری زمزمه میکرد بهجتت/با عشق زیر لب میخواند نام پر محبتت

((این همه لاف زن و مدعی اهل ظهور/پس چرا یار نیامد که نثارش باشیم))

مدعیان ظهورت همان لاف زن های غیورت/نثار جان که هیچ خوشحال اند ز دوریت

((سالها منتظر سیصد و اندی مرد است/آنقدر مرد نبودیم که یارش باشیم))

قول مردانه را از که انتظار داری/ز پسری که ابرو همچو لیلی دارد؟ داری!!!

((اگر آمد خبر رفتن ما را بدهید/به گمانم که بنانیست کنارش باشیم))

موقع آمدنت منتظرانت را از یادمبر/یارانت را یکی یکی همراه خود ببر

خیلی چشم به راهت بودند/اما تر سوز شده ی خشک بودند

درست است که اندک شمارند/اما همه شان بی تاب و بی قرار یارند

بیا،بیاکه آمدنت صدای زندگی میدهد/زندگی که نوید تجلی طه میدهد

این همه انتظار را با یک قدم تمام کن/این شعر حقیر را با یک نگاه تو مذین کن